En miauwen dat ze deed! Tijdens het maken van een foto van een dreigende onweerslucht was ik gestopt ergens op een binnenweg tussen Ulrum en Hornhuizen. In de wijde omtrek was er geen woonhuis te bekennen en daarom kreeg ik terstond meelij met dit kleine poezending. Ze zal toch niet verdwaald zijn, of door een onverlaat zijn achtergelaten? Maar voor smalltalk had ze geen tijd.
‘Ik moet door, hoor, want die bui valt zo en het is nog bijna een kilometer naar huis.’
Moet ik deze stakker redden? dacht ik.
‘Nou, snel nog even op de foto dan. Heb je ‘m? Okee, doei!!’
En hup daar ging ze weer, netjes in de berm naast de weg. Ze wist donders goed waar ze moest zijn.
Althans, zo wil ik dat het was.
Een toevallige passant
