tentoonstelling

In opdracht van de stichting Behoud Bibliotheek De Marne heb ik een tentoonstelling over de dichter C.O. Jellema vormgegeven. Het is een serie panelen geworden die voorzien zijn van forexborden. Op deze borden vind je, in een soort van blog-layout, stukken informatie over Jellema en bijzondere drukken van zijn werk.

Golven van emoties

De Nicolaaskerk is een cultuurpodium in Kloosterburen en is onderdeel van de Coöperatie Klooster&Buren. Er vinden verrassend verschillende evenementen plaats. Omdat de wanden van de kerk zo leeg lijken als er niet geëxposeerd wordt was de coöperatie op zoek naar een soort van ‘standaard beeld’ dat bij de kerk past. Ik heb daarvoor een serie …

Lees meer…

Net als thuis

En de boer, hij ploegde voort… Ook in een berglandschap vind je agrarische bedrijvigheid. Het was dan ook heerlijk om weer eens door de strontlucht te rijden en er géén kaarsrechte horizon bij te zien!

Droste-effect

Maar niet echt, natuurlijk. Alhoewel, in de vensterschool in Hoogkerk hangen 3 grote foto’s van sportzalen die ook in het complex te vinden zijn. Het zijn 3 grote afdrukken (70×105 cm) van foto’s die ik gemaakt heb voor de website van Dorpshuis Hoogkerk. Ze hangen nu beneden in de gang naar de kleedkamers. Het zijn …

Lees meer…

Aan-Uit-Fiets

De composities die me erg aanspreken zijn die waar de beeldelementen niets met elkaar te maken hebben maar toch een soort van onderling verband veinzen. In dit geval is het een ‘gevonden’ compositie. De fiets, straatlantaarn en vuurtoren waren zo. In dat moment.

binnendijks-buitendijks

Vanaf zaterdag 12 oktober 2020 is de de foto-expositie binnendijks-buitendijks te zien geweest. In deze expositie laat ik 24 foto’s zien die te maken hebben met het thema 50 jaar Lauwersmeer: foto’s van en vanaf de voormalige Lauwerzee. Met behulp van de GPS-coordinaten heb ik de plaatsen waar de foto’s gemaakt zijn aangegeven op een oude kaart uit de tijd van toen het Lauwersmeergebied nog zee was.

De expositie binnendijks – buitendijks nu digitaal te zien!

De complete fotoserie staat op deze pagina en je kunt nu zelf bepalen welke kaart je te zien krijgt.

in English
auf Deutsch

Hi koe!

Koe op de kwelder
Rood-bont op zilte zeegrond
Kruidenkaas op brood

haiku van Anneke

Ik weet nog hoe het was

Tuurlijk, want ik maakte er een foto van. Met een Nikon F2 en een 28mm/2.0. Kodak Gold 100 was regelmatig in de aanbieding. Zeker zo in de zomer.
In die zomer. Toen we te horen kregen dat ons telefoonnummer 1002 zou worden. We opeens een tuin hadden met een aalbessenstruik en appel- en pere-bomen (precies, zonder n). Waar poes Nikki met grote ogen rondhuppelde omdat ze voor het eerst voelde hoe het lange gras haar buikje kietelde. Waar ’s avonds om elf uur de helft van de straatverlichting uitging. En waar je, net als op vakantie, van een kilometer afstand een fietser hoorde naderen aan het gejank van de dynamo.
De geur van siepels, stront en Wad. De kleur van rijpend graan, van aardappels in de bloei. Het gepiet van scholeksters, de fluitende wiekslagen van de ganzen. De dijk altijd in zicht. En de soms oorverdovende stilte van het hier zijn.

25 jaar later is het nog bijna net zo. Alleen leg ik nu m’n herinneringen vast met een iPhone.

Ieder Nadeel…

…Heb Z’n Voordeel. En dat is natuurlijk ook zo. Maar ik weet nooit goed wat nou eerst komt of waar de nadruk op ligt, op het voordeel of het nadeel. Ik vind deze uitdrukking voornamelijk een veel eleganter alternatief voor dat vreselijke opportunistische ‘win-win-situatie’. Deze foto is gewoon een gelukkie, een kers op de taart, een prettige samenloop van toevalligheden.

Zwaar weer is wel leuk om naar te kijken maar niet altijd prettig om in te vertoeven, maar laat ik nou net vlak voor de bui valt terugkomen van een foto-cursus-praktijkavond alwaar ik ooit eens uitlegde wat de open-flits-methode is: je zet je camera op een statief, zet de sluiter open en belicht, met je flitser in de hand, volgens een flitstabel (waarin het vermogen van de flitser, de reikwijdte en het diafragma met elkaar in verband worden gebracht) een scene die je wilt belichten. De kunst is om dit te doen bij een diafragma en filmgevoeligheid waarbij je normaal gesproken geen of nauwelijks beeld krijgt.

Je kunt dat ook anders bekijken en het onweerslicht als flitslicht beschouwen. Bestaat er dan een flitstabel voor weerlicht? Nou nee, het vergt enige testopnamen. Het enige wat je in hoeft te stellen is de gevoeligheid en het diafragma. Vervolgens zet je de sluiter open en hoop je dat er voor je camera een mooi weerlicht verschijnt. Is er een lichtflits geweest, dan kun je je sluiter weer sluiten en kun je op je LCD-scherm en histogram kijken wat je wilt aanpassen. Vaak is dat je diafragma, want dat scheelt een hoop sensor-ruis, maar je kunt niet echt scherpstellen in het donker, dus enige scherptediepte is gewenst. Ik had natuurlijk geen draadontspanner bij me, dus ik heb de sluitertijd op een halve minuut gezet. Wel jammer dat de in-camera-noise-reduction ook de ingestelde sluitertijd neemt om de ruis te onderdrukken en je dan geen andere foto kunt maken. Aan de andere kant, in een halve minuut flitst het soms wel een paar keer (daarom zien dit soort onweersfoto’s er vaak veel indrukwekkender uit dat dat het in werkelijkheid is…)

Het grootste nadeel is dat het weer eens echt ouderwets spannend is om te zien hoe het uiteindelijk uitpakt. Of was dat nou het voordeel?

Voor de show

Er waren er ongeveer zo’n 120. Een grote show dus, en er was ook een winnaar uitgeroepen. Maar aangezien meedoen soms net zo leuk is als winnen fluisterde ik voor iedereen een woordje. Bij ongeveer de dertigste Reus die ik bemoedigend toesprak voelde dat er iemand achter me stond. “Ja, je moet wel afscheid kunnen nemen”
Ik draaide me om en stond oog in oog met een man in een witte stofjas. Duidelijk geen doktersjas maar wit genoeg om enige autoriteit uit te stralen.
“maar dat kun je wel zien in het resultaat. Deze winnaar is een goeie, hoor. Dat vind je niet zo hier in de buurt. De Friezen zijn daar veel beter in, en soms kun je een van ze kopen en daar dan mee verder gaan. En wat ik zeg, om de beste over te houden moet je dus wel afscheid kunnen nemen, zeg maar.
Maar ja, dat is de sport”

Hereniging

– “Doe ik het wel goed?”, fluisterde hij, “ze zeggen bijna niks terug.”
– Tuurlijk, man, je doet het geweldig! Iedereen is een beetje bang.
Ha, en zo jij er momenteel uitziet en er bij ligt is ook wel een beetje intimiderend. Een heel leven bijpraten zo op een achternamiddag valt niet mee.
Kom, je krijgt nog wat water – en dan haal ik ze weer op.

Toen het gordijn weer dicht ging , hoorde ik een beetje van wat de jonge stemmen vertelden. Over school, baantjes, de honden en de poezen. En heel even over mama, maar niet over hoe het kwam.

Na het afscheid lag hij daar, volkomen uitgeput. Zijn spits geworden gezicht geplooid in een uitbundige grijns. Zo zaten we nog even, hand in hand. Na te genieten tot de slaap een changement mogelijk maakte. Op naar het volgende bedrijf.

Een toevallige passant

En miauwen dat ze deed! Tijdens het maken van een foto van een dreigende onweerslucht was ik gestopt ergens op een binnenweg tussen Ulrum en Hornhuizen. In de wijde omtrek was er geen woonhuis te bekennen en daarom kreeg ik terstond meelij met dit kleine poezending. Ze zal toch niet verdwaald zijn, of door een onverlaat zijn achtergelaten? Maar voor smalltalk had ze geen tijd.
‘Ik moet door, hoor, want die bui valt zo en het is nog bijna een kilometer naar huis.’
Moet ik deze stakker redden? dacht ik.
‘Nou, snel nog even op de foto dan. Heb je ‘m? Okee, doei!!’
En hup daar ging ze weer, netjes in de berm naast de weg. Ze wist donders goed waar ze moest zijn.
Althans, zo wil ik dat het was.

De beginnende vogelfotograaf

Ja maar, ik wil helemaal geen vogelfotograaf zijn. Dat ben ik dan ook niet geworden. Of toch wel. Je komt er toch niet om heen. Wanneer je, in de natuur, de natuur fotografeert dan kom je ook bijna altijd wel vogels tegen; hele mooie vogels, kleine en grote vogels, saaie vogels of hele drukke vogels. Gewoon: vogels, als een ‘fact of life’ zoals een minister van economische zaken het wel eens uitdrukte toen het over de aardbevingen in Groningen ging…. En je weet nooit precies waar ze zijn of gaan zitten of welke kant ze op lopen.
Dat kan natuurlijk wel, dan moet je je daar in verdiepen. De vogels bestuderen, determineren, observeren en dan pas (zucht), wanneer het bijzonder genoeg is, fotograferen. Dat kun je het beste doen wanneer je beschikt over flinke basiskennis in de ornithologie, de mogelijkheid om je naar plaatsen te bewegen waar zich bepaalde vogelsoorten ophouden, een camouflage uitrusting, een flinke hoeveelheid tijd en geduld en, oh ja, een hele lange telelens en een goeie camera.
Het is niet dat ik geen geduld zou hebben of me de eigenschappen van onze vliegende vrienden eigen zou kunnen maken. Het is de beeldhoek en de scherptediepte van een 400mm die me niet aanstaan (en ook een beetje de prijs, hoor…). Ik wordt erg graag, in mijn soort van fotografie, afgeleid door de context waarin het vogeltje zich bevindt.
Dus wat mij betreft heb ik een prachtige vogelfoto gemaakt. Merk en kleur en afkomst heb ik überhaupt nooit zo belangrijk gevonden….

The Answer,

My Friend, Is Blowing In The Wind….

“Goed licht!”

Dat lees je wel eens wanneer fotografen elkaar in fora ontmoeten en hun bericht afsluiten. Een soort van “succes” of “veel geluk”. En het is natuurlijk ook datgene wat je iedereen toewenst: een beetje licht in de duisternis, een moment van verlichting op welke manier dan ook. Wanneer ik in de studio werk zet ik het licht helemaal naar mijn hand en ben ik in mijn eigen maakbare wereld. Sta je aan het einde van een frisse novemberdag op een bijna verlaten strand dan kun je als doorgewinterd landschapsfotograaf wel wat verwachten maar, uiteindelijk,  alleen moeder natuur bedanken voor het “goede licht”.

Liefde is Alles

Het was zo’n zondagmiddag waarop je best wel wat te doen had en dat het maar niet wilde lukken: een stukje PHP code die het niet wou doen, die tien pixels marge die niet wilden blijven plakken, een volzin die niet wou lopen, m’n draadloze muis die haperde en uiteindelijk (het moet zo ongeveer kwart voor twee geweest zijn) dat het hele internet ermee ophield.
Achteraf bleek dat dat het moment geweest moet zijn dat er een geschiedenis bijgeschreven werd, dat vanaf dat moment de verleden tijd gebezigd dient te worden omtrent het wel en wee van mijn vriend.
Voltooid verleden tijd.
Zijn deadlines nét gehaald.

Lees meer…

zomerstorm

Het was voorspeld, maar liet toch even op zich wachten. Na wat rondgereden te hebben trok de wind ineens écht aan. En gelukkig stonden we op de juiste plek….

aan het einde van de wereld

Ik dacht dat ik toch wel op het randje woonde maar in Zwarte Haan waan je je echt aan het eind van de wereld…

Muziektherapie

Ik heb weinig bezittingen die ik écht van waarde acht. Dit is er een: na de hernieuwde kennismaking met een oude vriend en bandlid vorig jaar bedacht ik me opeens dat ik me tot een van de weinige mannen mag rekenen die ooit geschilderd is door Herman Tulp en die niet Herman Tulp zelf is.

Lees meer…

Binnen de lijntjes

“Mag ik u wat vragen?”, zei de jongeman toen hij me na een paar honderd meter eindelijk had ingehaald,
“heeft u ons daarnet stiekem gefotografeerd?”
“Nou nee”, zei ik, “niet speciaal, ik probeer gewoon wat van het strandleven te verbeelden. Het gaat me in dit geval meer om de compositie en de sfeer dan om de mensen.”
“Nou ja, je hoort tegenwoordig van die rare dingen, weet u?”
“Zeker, maar maak je geen zorgen hoor, jullie pasten gewoon in een leuk tafereeltje. Je was zelf ook druk aan het foto’s maken, zag ik.”
“Ach ja, foto’s maken is mijn vrouw haar ding, ik kan d’r niks van. Maar ja, zo komt ze er zelf ook eens op met de kleine.
Zou u misschien ons drieën op de foto willen zetten? Met onze camera?”

En na ons aan elkaar voorgesteld te hebben liepen we samen terug naar zijn vrouw en kind. Ik fotografeerde ze met hun EOS en we namen afscheid.
“Wacht, ik geef je een kaartje met m’n websiteadres, dan begrijpen jullie misschien wat ik hier doe op het strand…”

Memento Mori

DSC9606 Edit

Dit jaar exposeer ik weer in de kerk in Vierhuizen, maar op en andere manier dan andere jaren. Anneke en ik zijn uitgenodigd bij te dragen aan de installatie “Memento Mori” van Cees Sillen.

Samen alleen

“Ik had het nooit gered zonder Mijn Twee” zei ze, uitgeput en met droevige ogen “maar hoe gaat het met jou?”
“Goed genoeg, lieve tante”, zei ik  “en nu moet je er maar wat aan proberen te wennen.”

Dag Henk…..

Come rain or come shine

Aan m’n kleine vriendjes:

I’m gonna love you like nobody’s loved you, come rain or come shine
High as a mountain deep as a river come rain or come shine
I guess when you met me it was just one of those things
But don’t ever bet me cause I’m gonna be true if you let me

You’re gonna love me like nobody’s loved me come rain or come shine
Happy together unhappy together and won’t it be fine?
Days may be cloudy or sunny
We’re in or we’re out of the money.

But I’ll love you always, I’m with you rain or shine

Rain or shine.

kapot

…..