Er waren er ongeveer zo’n 120. Een grote show dus, en er was ook een winnaar uitgeroepen. Maar aangezien meedoen soms net zo leuk is als winnen fluisterde ik voor iedereen een woordje. Bij ongeveer de dertigste Reus die ik bemoedigend toesprak voelde dat er iemand achter me stond. “Ja, je moet wel afscheid kunnen nemen”
Ik draaide me om en stond oog in oog met een man in een witte stofjas. Duidelijk geen doktersjas maar wit genoeg om enige autoriteit uit te stralen.
“maar dat kun je wel zien in het resultaat. Deze winnaar is een goeie, hoor. Dat vind je niet zo hier in de buurt. De Friezen zijn daar veel beter in, en soms kun je een van ze kopen en daar dan mee verder gaan. En wat ik zeg, om de beste over te houden moet je dus wel afscheid kunnen nemen, zeg maar.
Maar ja, dat is de sport”
Voor de show
