Ha, dat zou ik wel willen. Maar een TS-lens is nu écht even een te grote aanslag op de knip. De scherpte weglaten is gelukkig zo gepiept in photoshop.
Tulpen
Het wil maar niet lukken met de temperatuur. Er zijn slechts een handjevol tot volle scherpte volgroeid…..
Ohlala!
Dat was de titel bij deze foto. Gemaakt voor het personeelsblad van de gemeentepolitie Groningen in 1986. Ook toen was de beveiliging tijdens koninginnedag al uitstekend geregeld. Een mannequin verlaat het podium op de Grote Markt om zich om te kleden voor de volgende opkomst, scherp in de gaten gehouden door de mannen in blauw. Leuk werken, daar bij de politie!
Schier weer
Zo zeggen we dat hier in het land van understatements. En schier was het, voor het eerst een graadje of twintig en de kinderen willen het water al weer in. En als je denkt dat dat koud is, nou, dan hou je gewoon je t-shirt aan.
Voorjaar
Hmm, nou ja, het voorjaar is al weer een dag of twee oud. Maar het was eigenlijk de herlancering van de Polaroidfilm die me tot de uitsnede en de kleurtoon bracht.
Bijna
Het mag dan soms al lekker zonnig zijn, met temperaturen ver boven het vriespunt, het duurt nog wel even voor de laatste sneeuw uit de schaduwrijke plekjes verdwenen is. Dit is het boerenlandpad van Westers in de Negenboerenpolder. Achter de dijk begint de kwelder.
Geboekt!
De sneeuw is bijna helemaal weg en er ligt nog maar een dun laagje ijs op het water. Hmm, ook al weer zo’n zin in de zomervakantie? We hebben alweer geboekt voor komende zomer! Helaas moest de accomodatie wel wat aangepast worden aan het budget dat overgebleven is na zo’n winter. 🙁
Kleur
Wanneer er weinig te zien is, omdat de zon het gewoon een week lang laat afweten en de sneeuw een hele saaie witte deken is, dan is er altijd nog rode en gele kornoelje.
Life is bare,
gloom and misery everywhere.
Maar soms brengt de storm ook wat moois voor je mee. Of heb ik een meermin als stille Valentijn?
Afscheid van een goede vriend
Nou, toch maar een set winterbanden. En een andere auto. Na vier en een half jaar en meer dan 100.000 kilometer heb ik onze trouwe V40 tegen een boom aan laten schuiven. Nee, er was geen weeralarm, ik moest gewoon ergens zijn en de weg was droog. De wind joeg wel wat stuifsneeuw over de provinciale weg en het bleek daarom op sommige stukken toch verraderlijk glad te zijn. Bij het accelereren na een bocht was er geen houden meer aan. Jammer.
Nog nooit heb ik me zo veilig gevoeld als in deze jongen. Nooit heb ik zo een betrouwbare bak gehad. Nooit had ik zo’n mooie kar gereden. Nooit met zoveel op de teller toch zo lang zo hoog in de bergen geweest. Nog nooit zo een rijk gevoel in m’n eigen auto gehad. Ik had nooit gedacht dat je zó kon balen bij het achterlaten van een auto.
Weer alarm
Of: tot hier en niet verder. Tsja verder dan 500 meter uit het dorp kon ik helaas niet komen. Toch eens winterbanden kopen.
Winter
Winter. Als het niet waait, sneeuwt, dooit of mist laat het aan het einde van de dag al z’n kleuren zien.
Weeralarm!
Ofwel: als je toch nergens meer heen kunt, pak dan je camera en stap in! Het maakt niet uit waar je terecht komt. Als je maar voorzichtig genoeg bent zodat je ook weer thuiskomt. Omdat het juist tijdens de buien erg mooi is , enige tips ter voorbereiding en voor onderweg:
Neem extra mee (naast je fototas, natuurlijk): een doekje voor je camerabody (de sneeuw smelt direct op je nog warme camera) , een lensdoekje, telefoon, een volle tank brandstof (je weet maar nooit), een schep en twee jutezakken.
Laat je statief maar thuis, want zolang wil je niet buiten staan prutsen.
Denk niet dat je je handschoenen voor dat ene plaatje ook wel even in de auto kunt laten liggen. Je camera is binnen enkele minuten ijskoud en zoals gewoonlijk zie je na die ene foto ook direct 10 meter verderop dat andere plaatje dat je wilt maken.
Blijf je lens poetsen met het daarvoor bestemde lensdoekje (!), ik heb hele mooie foto’s afgekeurd omdat de nattigheid op de lens op de verkeerde plek zat. Draag je camera zoveel mogelijk uit de wind met de lens naar beneden.
Het is ‘noodweer’ dus maak je foto’s snel maar pas op, tijdens een winterse bui heb je geen licht! Daarbij doet de sneeuw de meter wel vermoeden dat er licht is. Hmm. Een stop overbelichten en schrapzetten dan maar. Maak er dus met een seconde er tussen een stuk of wat. (bovenstaande foto is genomen met 1/20 seconde, wat me nog nét lukt met een 12 mm).
Ga naar plaatsen waarvan je denkt de foto’s te maken die je zou willen maken. Rij daarheen via de routes die je goed kent, het is in situaties als deze makkelijk te weten waar de weg ophoudt en de, inmiddels dichtgewaaide, sloot begint.
Doe er ook weer niet al te moeilijk over. Wanneer je het om allerlei redenen niet leuk meer vindt, ga op je gevoel af en keer om (denk om die sloot!).
Oh ja, een kerst-cdeetje en een kan koffie doen ook veel. Het zwakt ook een beetje het gevoel af dat je er om de 50 meter uit moet.
Bie Diek
Daar waar de weidsheid
van het Hogeland ophoudt,
het oneindige eindigt
daar moet je zijn
voor een nieuwe einder,
een nieuw perspectief.
laat je verwonderen
door het nieuwe en oude,
het droge en natte
beklim de kering
keer op keer
en verleg een grens.
Tot 1 maart 2010 hangen een 8-tal foto’s uit mijn portfolio “Bie Diek” in het waterschapshuis van waterschap Noorderzijlvest te Groningen.
Hmm, best wel cool!
Stairway to heaven
28 januari 1984. Het is koud, het regent en ik sta de hele avond al op het Kwinkenplein in Groningen. Met een enorme telescoopkraan worden de roltrappen van V&D vervangen. Ze worden door een gat in het dak eruit en erin getakeld. En ik ga voor een winnende foto.
Dagenlang hadden er 10 immense roltrappen aan de voet van de Martinitoren gelegen. Op de witte plastic verpakkingen stond met grote letters: ‘Dit is 1 van de 10 nieuwe roltrappen van V&D’ en ‘Doe mee met de fotowedstrijd en win een cadeaubon van 150 gulden!’ En de jury bestond uit, jawel, Sjors Visscher, dé persfotograaf van het Nieuwsblad! Omdat ik toen al vond dat eigenlijk elke foto een titel moet kunnen verdragen, noemde ik deze, uit een serie van drie: ‘Stairway to heaven’ (alhoewel dat meer geïnspireerd was op het kroegleven dat ik toen leidde dan de foto zelf).
…De jury was het er over eens dat uw foto, door kwaliteit en originaliteit, opviel tussen andere inzendingen.Daarom nodigen wij u uit om samen met de andere winnaars uw prijs in ontvangst te nemen. Wij verwachten U op dinsdag 6 maart a.s. om 17.00 uur bij de klantenservice op de eerste etage.
Met vriendelijke groet,
Hoogachtend,
K. Albronda bedrijfsleider vestiging Groningen.
Meneer Albronda zelf was eigenlijk zeer verbaasd en aangenaam verrast dat hij juist mij de hoofdprijs kon overhandigen en vond (muziekliefhebber als hij was) de titel zelfs prima gekozen. Met een cadeaubon van 150 gulden deed ik nog net voor sluitingstijd heel stoer op de fotoafdeling van V&D. En van mijn eerstvolgende loontje als kantoorklerk bij het Provinciehuis betaalde ik het eerste lesgeld voor de Fotovakschool.
Het is altijd afgedaan als puur toeval, hij zat immers niet in de jury. En ik weet ook eigenlijk wel dat het toeval is geweest. Maar als ik iemand vertel waarmee het allemaal écht begonnen is, dan moet ik zeggen dat het op een bijzondere manier was en dat het met mijn oom te maken had.
Ride my Stairway, Koos!!
Te huur?
Twee pers. vak. woning in rustige omg. op Engelsmanplaat. Zout en koud str. water (2 keer per dag) , eco-toilet en zonnepaneel. Zonneterras rondom en weids uitzicht op nog meer zout water. Strand op 1,2 Km (bij hoog water alleen de trap af), winkels op ong. 7 Km (alleen bereikbaar bij laag water en met gids).
Doe mij maar een weekje!
Metropool
Ik ben nog nooit in New York geweest. Het lijkt me er groot, hoog en grijs te zijn. Tenminste, dat doen alle televisieseries me denken. Misschien is dat ook wel de reden waarom ik nog nooit in New York geweest ben. Dit is het stratenplan van Quicksand City, Schiermonnikoog, Frl., een stukje opgespoten wad naast de oude veerdam. Door de droogte net hard genoeg om te belopen. Hoe arm en brak de grond ook is, zeekraal heeft er geen moeite mee.
Als ik later groot ben..
..dan word ik kokkelvisser. Dan laat ik me met lekker stil weer droogvallen op Engelsmanplaat en schep ik rustig allemaal lekkere schelpen in een net. En als ik er genoeg heb en het water weer opkomt dan hijs ik de netten aan boord en ga ik weer naar huis. En behalve het geluid van de zee en het gekrijs van de meeuwen is het er stil, heel stil. Todat er opeens twee fotografen voor me staan die zich afvragen waar ik mee bezig ben. En dan zeg ik: “kokkels. En het is hier prachtig, niet?.”
Dankjewel voor het inzicht, schipper van de Texel 6.
Kunst?
Tsja, daar hingen we dan. Twee weekenden tussen de werken van “kunstenaars uit de gemeente De Marne”. Vielen we uit de toon? Was het niet te gewoontjes? Nou, het waren misschien wel de makkelijkst toegankelijke werken. Hmm, misschien omdat ze niet volgens ‘de regels van de kunst’ gemaakt zijn? Het Dagblad van het Noorden schreef op hun site: onder meer ook foto’s van Alex en Anneke Boerema, die beiden passievol fotograferen. Ja, dat vond ik wel mooi opgeschreven.
Uiteindelijk zijn er zo’n 400 à 500 bezoekers geweest in Vierhuizen. Volgend jaar weer!
Vierhuizen!
Bij ons heet dat dan Vairhoez’n en dan wonen er écht wel meer mensen dan de bewoners van vier huizen. Sterker nog, Vierhuizen was een tijd geleden wereldberoemd in Nederland omdat de kerk werd gerestaureerd via een tv-actie en het halve dorp was in de studio. En die studio’s zijn groot hoor! Zo zie je maar weer, die Zwitsers zijn maar een stijf volkje. Nemen alles veel te serieus.
Maar, echt, De kerk in Vierhuizen is wel dé place to be in de komende twee weekenden! Ik heb me mogen scharen, tesamen met mijn Anneke, tussen 18 (andere) kunstenaars uit de gemeente De Marne die exposeren in de kerk aldaar. Onder de titel “Kunst in en om de Kerk, tentoonstelling van werk van 20 kunstenaars uit De Marne” hangen we daar met elk 3 werken. Ik zou zeggen, komt allen en geniet van deze mooie tentoonstelling en maak er een dagje van! Het weer wordt prachtig, de zee is dichtbij, er zijn kilometers wandelpaden en het landschap…..
De opening wordt verricht op vrijdagavond 31 juli om 20.00 uur door de burgemeester. De tentoonstelling is geopend op 1, 2 en 8, 9 augustus van 11.00 tot 17.00 uur, en de toegangsprijs voor dit moois is een vrijwillige bijdrage.
Als je het leuk vindt om ons te ontmoeten, we zijn zaterdagochtend tot 14.00 uur jullie gast-heer en -vrouw.
Ojee, waar ligt Vierhuizen eigenlijk en waar is de kerk? Nou, –> hier <–
Wald
Hoeveel bomen is genoeg om een bos bij elkaar te fotograferen? Die vraag stelde ik me hier in mei ook al. Volgens mij is eigenlijk één al genoeg. Zeker als je de vorm kunt laten herhalen aan de overkant van het dal. Ha, dát lukt je dus niet op Schiermonnikoog!!
Geotagging voor een prikkie
Een relatief goedkoop GPS ontvangertje kan je uiteindelijk het beheren van je foto’s in Lightroom een stuk aangenamer maken. Vanzelf gaat het niet maar het werkt uitstekend!
Aletsch
Het Aletschwald. Toch nog gezien want, zoals ik al eerder scheef, je begint met een plan…. Dit is een lokatie die je nu eens niet vanuit je autoraampje kunt spotten, snel een parkeerplaatsje opzoeken en kunt vastleggen. Nee, dit is het echte werk. Een hele dag zweten om door het bos te komen. De leuke wandeling van 2 uur duurde dus dan ook weer een uurtje of vijf. En ja, bos, prachtig (vooral dit bos) maar een ramp. Alles wat door de bomen schijnt direct tetterend uitgebeten wit. Elk histogram een olympische half-pipe en al het groen is zo groen…. Nou ja, bijna zwart dus. Veel scenes ben ik dus niet eens aan begonnen. Kortom, eigenlijk de minst productieve dag van alle.
Wat ik nu wel kan laten zien is er een die niet een uurtje post-processing nodig heeft. Snel aan de curves getrokken, een redelijke dosis fill-light en clarity. De rest volgt zeker nog maar dan wellicht in de vorm van een albumpje.
“Als sneeuw voor de zon”
Of: “Wast een berg, kost een beetje”
Tsja, zoveel wit, zo diep blauw, ik begrijp die reclamemakers wel. Waar wij al snel praten in termen van ‘crisp’, ‘bright’ en ‘highlights’ (ik weet het, lees veel te veel artikelen op internationale sites) klinkt ‘schoon’ misschien wel een beetje duf maar dekt de lading prima.
Het is Grimsel, passhöhe. Het gelijknamige hotel heeft de was buiten hangen.