“Mag ik u wat vragen?”, zei de jongeman toen hij me na een paar honderd meter eindelijk had ingehaald,
“heeft u ons daarnet stiekem gefotografeerd?”
“Nou nee”, zei ik, “niet speciaal, ik probeer gewoon wat van het strandleven te verbeelden. Het gaat me in dit geval meer om de compositie en de sfeer dan om de mensen.”
“Nou ja, je hoort tegenwoordig van die rare dingen, weet u?”
“Zeker, maar maak je geen zorgen hoor, jullie pasten gewoon in een leuk tafereeltje. Je was zelf ook druk aan het foto’s maken, zag ik.”
“Ach ja, foto’s maken is mijn vrouw haar ding, ik kan d’r niks van. Maar ja, zo komt ze er zelf ook eens op met de kleine.
Zou u misschien ons drieën op de foto willen zetten? Met onze camera?”
En na ons aan elkaar voorgesteld te hebben liepen we samen terug naar zijn vrouw en kind. Ik fotografeerde ze met hun EOS en we namen afscheid.
“Wacht, ik geef je een kaartje met m’n websiteadres, dan begrijpen jullie misschien wat ik hier doe op het strand…”