Dus, gisteren dus ook maar de daad bij het woord gevoegd. Lekker laat op de dag , de zon staat laag en het licht is wat warmer. Nu is het vaak zo dat ik het liefst in half tegenlicht fotografeer. Dan zie je tenminste de lange schaduwen en het licht speelt met alles wat in z’n pad komt. Deze echter is helemaal met de zon mee. Gewoon, omdat me de achtergrond beviel. Ha, scheelt ook nog eens een boel nabewerking (yes, digital sucks!). Maar het kost je ook wat slangenmens-gedoe om met 12mm niet zelf prominent met je schaduw het beeld  in te komen. Deze plaat is minimaal nabewerkt (highlight recovery, kleurtemperatuur en een beetje rechtzetten).

Tot nu toe ben ik redelijk tevreden met de rommeltjes die ik heb meegenomen. M’n nieuwe Benro C-357 N6 met KB-1 balhoofd voldoet prima. De poten draaien makkelijk op slot en weer los. Het balhoofd is natuurlijk niet van de beste en dat merk je wanneer je de positie fixeert. Na de laatste slag, écht vast, wordt de camera vaak een beetje opgetild zodat je compositie niet helemaal meer klopt. Irritant, maar valt mee te leven. Verder heb ik zeker nog wat te melden over de MB-D200 batterypack in combinatie met het statief en over een leuke gadget die Anneke voor me kocht, een GPS-logger. Daarover later meer.

Het leukste aan het fotograferen in de bergen is dat er altijd wel een geschikte voor- dan wel achtergrond te vinden is.  Zeker wanneer de zon door de wolken speelt en voor wat lichte en donkere plekken in het beeld zorgt. Dus regel één bij een beetje interessante landschapsfoto: blijf bij een strak blauwe hemel vooral in de tuin zitten en ga juist bij een bewolkte hemel op pad. Daarbij nog wel een opmerking, ook de wolken verdienen een goede plaats in de compositie. Hierbij is het betrachten van een beetje geduld beslist de moeite waard. En hé, het is ook eigenlijk vakantie!

Het gaat zoals voorgaande jaren, een dagtrip begint met een plan dat ongeveer in het eerste half uur strandt. De foto is gemaakt op de Nufenepas of: Passo della Novena (klinkt nog verder weg, vind je niet?). Het zou de eerste worden van een rondje over de Nufenen, Gotthard en Furka. Nog maar net het dal uit en in de eerste bocht zien we al een mooi beekje. Hup, d’r ff uit. Drie bochten verder, we gaan intussen flink omhoog, komen we deze scene tegen. Dus, nu ook de koffiepot uit de auto, even rondlopen en wachten op licht. We zijn halverwege de eerste pas en al twee uren onderweg. De hele tocht staat als een drie-uurs rit te boek. Ongeveer op pashoogte is het uitzicht ongelooflijk, dus hoog tijd voor een panoramafoto. Over de top komen we in een prachtig stroomdal terecht en passeren we All’Acqua. De zon begint al wat te zakken en het snelstomend riviertje is wel zeer uitnodigend, maar we moeten nog twee passen. De zuidkant van de ‘Gottardo’ heeft eigenlijk maar een punt waar je een beetje fatsoenlijk kan stoppen en is qua uitzicht nog niet eens zo geweldig (ja, je raakt snel verwend). Dan maar eten op de Gotthard, ook niet slecht. De Furka blijft mooi. Op de heenweg hebben we zoveel mogelijk passen gereden en de Furka was er een van. Nu hebben we wat langer tijd om te stoppen, zeker nu het licht over de glooingen scheert. Bij Hotel Belvedère breekt een ongelooflijke bui los (ja, kwam wéér van de Grimsel naar beneden) en met 30 km/uur rijden we weer het dal in.

Leeringh dezes: ga nog een keer! Ja, zeker nog een keer de Nufenen, voor het riviertje aan de andere kant. En laat die andere twee passen dan maar zitten.