Fotograaf
Op 2314 meter hoogte, diep in Heidi-land, Zwitserland, stonden we op de dam van het Speichersee Oberaar. Vanaf hier kijk je uit op de Oberaargletsjer, het soort landschap waar wij van houden: ruige rotsen, ijs en geen boom te bekennen. Hoewel we daar in de toekomst waarschijnlijk steeds hoger voor moeten klimmen… Ik waagde me …
Je weet wel, aan het gedrag van de groundhog wordt het weer in de komende zomer voorspeld……
Hmm, het wil maar niet lukken met de temperatuur. Rond het middaguur zaten we bijna vast op de Grimsel. Ja, weer de Grimsel. Het werd al wat kouder op weg naar boven, maar dat we in een sneeuwstorm zouden belanden vond ik eigenlijk ook een beetje overdreven. En dat hotel Grimsel dan de deur losmaakt voor eventueel strandende pas-gangers, ho-maar.
Nou, toch maar een set winterbanden. En een andere auto. Na vier en een half jaar en meer dan 100.000 kilometer heb ik onze trouwe V40 tegen een boom aan laten schuiven. Nee, er was geen weeralarm, ik moest gewoon ergens zijn en de weg was droog. De wind joeg wel wat stuifsneeuw over de provinciale weg en het bleek daarom op sommige stukken toch verraderlijk glad te zijn. Bij het accelereren na een bocht was er geen houden meer aan. Jammer.
Nog nooit heb ik me zo veilig gevoeld als in deze jongen. Nooit heb ik zo een betrouwbare bak gehad. Nooit had ik zo’n mooie kar gereden. Nooit met zoveel op de teller toch zo lang zo hoog in de bergen geweest. Nog nooit zo een rijk gevoel in m’n eigen auto gehad. Ik had nooit gedacht dat je zó kon balen bij het achterlaten van een auto.
Bij ons heet dat dan Vairhoez’n en dan wonen er écht wel meer mensen dan de bewoners van vier huizen. Sterker nog, Vierhuizen was een tijd geleden wereldberoemd in Nederland omdat de kerk werd gerestaureerd via een tv-actie en het halve dorp was in de studio. En die studio’s zijn groot hoor! Zo zie je maar weer, die Zwitsers zijn maar een stijf volkje. Nemen alles veel te serieus.
Maar, echt, De kerk in Vierhuizen is wel dé place to be in de komende twee weekenden! Ik heb me mogen scharen, tesamen met mijn Anneke, tussen 18 (andere) kunstenaars uit de gemeente De Marne die exposeren in de kerk aldaar. Onder de titel “Kunst in en om de Kerk, tentoonstelling van werk van 20 kunstenaars uit De Marne” hangen we daar met elk 3 werken. Ik zou zeggen, komt allen en geniet van deze mooie tentoonstelling en maak er een dagje van! Het weer wordt prachtig, de zee is dichtbij, er zijn kilometers wandelpaden en het landschap…..
De opening wordt verricht op vrijdagavond 31 juli om 20.00 uur door de burgemeester. De tentoonstelling is geopend op 1, 2 en 8, 9 augustus van 11.00 tot 17.00 uur, en de toegangsprijs voor dit moois is een vrijwillige bijdrage.
Als je het leuk vindt om ons te ontmoeten, we zijn zaterdagochtend tot 14.00 uur jullie gast-heer en -vrouw.
Ojee, waar ligt Vierhuizen eigenlijk en waar is de kerk? Nou, –> hier <–
Hoeveel bomen is genoeg om een bos bij elkaar te fotograferen? Die vraag stelde ik me hier in mei ook al. Volgens mij is eigenlijk één al genoeg. Zeker als je de vorm kunt laten herhalen aan de overkant van het dal. Ha, dát lukt je dus niet op Schiermonnikoog!!
Het Aletschwald. Toch nog gezien want, zoals ik al eerder scheef, je begint met een plan…. Dit is een lokatie die je nu eens niet vanuit je autoraampje kunt spotten, snel een parkeerplaatsje opzoeken en kunt vastleggen. Nee, dit is het echte werk. Een hele dag zweten om door het bos te komen. De leuke wandeling van 2 uur duurde dus dan ook weer een uurtje of vijf. En ja, bos, prachtig (vooral dit bos) maar een ramp. Alles wat door de bomen schijnt direct tetterend uitgebeten wit. Elk histogram een olympische half-pipe en al het groen is zo groen…. Nou ja, bijna zwart dus. Veel scenes ben ik dus niet eens aan begonnen. Kortom, eigenlijk de minst productieve dag van alle.
Wat ik nu wel kan laten zien is er een die niet een uurtje post-processing nodig heeft. Snel aan de curves getrokken, een redelijke dosis fill-light en clarity. De rest volgt zeker nog maar dan wellicht in de vorm van een albumpje.
Of: “Wast een berg, kost een beetje”
Tsja, zoveel wit, zo diep blauw, ik begrijp die reclamemakers wel. Waar wij al snel praten in termen van ‘crisp’, ‘bright’ en ‘highlights’ (ik weet het, lees veel te veel artikelen op internationale sites) klinkt ‘schoon’ misschien wel een beetje duf maar dekt de lading prima.
Het is Grimsel, passhöhe. Het gelijknamige hotel heeft de was buiten hangen.
Dus, gisteren dus ook maar de daad bij het woord gevoegd. Lekker laat op de dag , de zon staat laag en het licht is wat warmer. Nu is het vaak zo dat ik het liefst in half tegenlicht fotografeer. Dan zie je tenminste de lange schaduwen en het licht speelt met alles wat in z’n pad komt. Deze echter is helemaal met de zon mee. Gewoon, omdat me de achtergrond beviel. Ha, scheelt ook nog eens een boel nabewerking (yes, digital sucks!). Maar het kost je ook wat slangenmens-gedoe om met 12mm niet zelf prominent met je schaduw het beeld in te komen. Deze plaat is minimaal nabewerkt (highlight recovery, kleurtemperatuur en een beetje rechtzetten).
Tot nu toe ben ik redelijk tevreden met de rommeltjes die ik heb meegenomen. M’n nieuwe Benro C-357 N6 met KB-1 balhoofd voldoet prima. De poten draaien makkelijk op slot en weer los. Het balhoofd is natuurlijk niet van de beste en dat merk je wanneer je de positie fixeert. Na de laatste slag, écht vast, wordt de camera vaak een beetje opgetild zodat je compositie niet helemaal meer klopt. Irritant, maar valt mee te leven. Verder heb ik zeker nog wat te melden over de MB-D200 batterypack in combinatie met het statief en over een leuke gadget die Anneke voor me kocht, een GPS-logger. Daarover later meer.
Het leukste aan het fotograferen in de bergen is dat er altijd wel een geschikte voor- dan wel achtergrond te vinden is. Zeker wanneer de zon door de wolken speelt en voor wat lichte en donkere plekken in het beeld zorgt. Dus regel één bij een beetje interessante landschapsfoto: blijf bij een strak blauwe hemel vooral in de tuin zitten en ga juist bij een bewolkte hemel op pad. Daarbij nog wel een opmerking, ook de wolken verdienen een goede plaats in de compositie. Hierbij is het betrachten van een beetje geduld beslist de moeite waard. En hé, het is ook eigenlijk vakantie!
Het gaat zoals voorgaande jaren, een dagtrip begint met een plan dat ongeveer in het eerste half uur strandt. De foto is gemaakt op de Nufenepas of: Passo della Novena (klinkt nog verder weg, vind je niet?). Het zou de eerste worden van een rondje over de Nufenen, Gotthard en Furka. Nog maar net het dal uit en in de eerste bocht zien we al een mooi beekje. Hup, d’r ff uit. Drie bochten verder, we gaan intussen flink omhoog, komen we deze scene tegen. Dus, nu ook de koffiepot uit de auto, even rondlopen en wachten op licht. We zijn halverwege de eerste pas en al twee uren onderweg. De hele tocht staat als een drie-uurs rit te boek. Ongeveer op pashoogte is het uitzicht ongelooflijk, dus hoog tijd voor een panoramafoto. Over de top komen we in een prachtig stroomdal terecht en passeren we All’Acqua. De zon begint al wat te zakken en het snelstomend riviertje is wel zeer uitnodigend, maar we moeten nog twee passen. De zuidkant van de ‘Gottardo’ heeft eigenlijk maar een punt waar je een beetje fatsoenlijk kan stoppen en is qua uitzicht nog niet eens zo geweldig (ja, je raakt snel verwend). Dan maar eten op de Gotthard, ook niet slecht. De Furka blijft mooi. Op de heenweg hebben we zoveel mogelijk passen gereden en de Furka was er een van. Nu hebben we wat langer tijd om te stoppen, zeker nu het licht over de glooingen scheert. Bij Hotel Belvedère breekt een ongelooflijke bui los (ja, kwam wéér van de Grimsel naar beneden) en met 30 km/uur rijden we weer het dal in.
Leeringh dezes: ga nog een keer! Ja, zeker nog een keer de Nufenen, voor het riviertje aan de andere kant. En laat die andere twee passen dan maar zitten.
Het is reeds 2 dagen zomer en we rijden door de sneeuw. Tenminste, op de Grimsel. De sneeuwgrens ligt ongeveer op 1800 meter en de Grimselpas is ongeveer 2160 meter. Dus behalve de snelheid, ook de buitentemperatuur in de gaten houden, want dit weer en ook nog vorst + zomerbandjes….. De weg is mooi schoongeveegd en de temperatuur blijft op 1 graad steken. Iedereen die ons tegemoet komt lacht nog vriendelijk, dus hup, over de bult!
Sneeuw komt uit wolken. Wolken hoog, wij hoog, wij in wolk. 100 meter zicht. Prachtige foto’s, nee dus. Totdat op de terugweg een grote windvlaag het dal schoonblaast en ons een blik gunt op de Furka. Met als lichtend middelpunt de Rhônegletscher (of wat er van overgebleven is). Yup, tetterend tegenlicht, dus met 2 stops verschil in Photomatix aangepast.
