Tuurlijk, want ik maakte er een foto van. Met een Nikon F2 en een 28mm/2.0. Kodak Gold 100 was regelmatig in de aanbieding. Zeker zo in de zomer.
In die zomer. Toen we te horen kregen dat ons telefoonnummer 1002 zou worden. We opeens een tuin hadden met een aalbessenstruik en appel- en pere-bomen (precies, zonder n). Waar poes Nikki met grote ogen rondhuppelde omdat ze voor het eerst voelde hoe het lange gras haar buikje kietelde. Waar ’s avonds om elf uur de helft van de straatverlichting uitging. En waar je, net als op vakantie, van een kilometer afstand een fietser hoorde naderen aan het gejank van de dynamo.
De geur van siepels, stront en Wad. De kleur van rijpend graan, van aardappels in de bloei. Het gepiet van scholeksters, de fluitende wiekslagen van de ganzen. De dijk altijd in zicht. En de soms oorverdovende stilte van het hier zijn.
25 jaar later is het nog bijna net zo. Alleen leg ik nu m’n herinneringen vast met een iPhone.
