– “Doe ik het wel goed?”, fluisterde hij, “ze zeggen bijna niks terug.”
– Tuurlijk, man, je doet het geweldig! Iedereen is een beetje bang.
Ha, en zo jij er momenteel uitziet en er bij ligt is ook wel een beetje intimiderend. Een heel leven bijpraten zo op een achternamiddag valt niet mee.
Kom, je krijgt nog wat water – en dan haal ik ze weer op.
Toen het gordijn weer dicht ging , hoorde ik een beetje van wat de jonge stemmen vertelden. Over school, baantjes, de honden en de poezen. En heel even over mama, maar niet over hoe het kwam.
Na het afscheid lag hij daar, volkomen uitgeput. Zijn spits geworden gezicht geplooid in een uitbundige grijns. Zo zaten we nog even, hand in hand. Na te genieten tot de slaap een changement mogelijk maakte. Op naar het volgende bedrijf.