“Als sneeuw voor de zon”

Of: “Wast een berg, kost een beetje”

Tsja, zoveel wit, zo diep blauw, ik begrijp die reclamemakers wel. Waar wij al snel praten in termen van ‘crisp’,  ‘bright’ en ‘highlights’  (ik weet het, lees veel te veel artikelen op internationale sites) klinkt ‘schoon’ misschien wel een beetje duf maar dekt de lading prima.

Het is Grimsel, passhöhe. Het gelijknamige hotel heeft de was buiten hangen.

Nufenen revisited

Dus, gisteren dus ook maar de daad bij het woord gevoegd. Lekker laat op de dag , de zon staat laag en het licht is wat warmer. Nu is het vaak zo dat ik het liefst in half tegenlicht fotografeer. Dan zie je tenminste de lange schaduwen en het licht speelt met alles wat in z’n pad komt. Deze echter is helemaal met de zon mee. Gewoon, omdat me de achtergrond beviel. Ha, scheelt ook nog eens een boel nabewerking (yes, digital sucks!). Maar het kost je ook wat slangenmens-gedoe om met 12mm niet zelf prominent met je schaduw het beeld  in te komen. Deze plaat is minimaal nabewerkt (highlight recovery, kleurtemperatuur en een beetje rechtzetten).

Tot nu toe ben ik redelijk tevreden met de rommeltjes die ik heb meegenomen. M’n nieuwe Benro C-357 N6 met KB-1 balhoofd voldoet prima. De poten draaien makkelijk op slot en weer los. Het balhoofd is natuurlijk niet van de beste en dat merk je wanneer je de positie fixeert. Na de laatste slag, écht vast, wordt de camera vaak een beetje opgetild zodat je compositie niet helemaal meer klopt. Irritant, maar valt mee te leven. Verder heb ik zeker nog wat te melden over de MB-D200 batterypack in combinatie met het statief en over een leuke gadget die Anneke voor me kocht, een GPS-logger. Daarover later meer.

Grüssli

Het leukste aan het fotograferen in de bergen is dat er altijd wel een geschikte voor- dan wel achtergrond te vinden is.  Zeker wanneer de zon door de wolken speelt en voor wat lichte en donkere plekken in het beeld zorgt. Dus regel één bij een beetje interessante landschapsfoto: blijf bij een strak blauwe hemel vooral in de tuin zitten en ga juist bij een bewolkte hemel op pad. Daarbij nog wel een opmerking, ook de wolken verdienen een goede plaats in de compositie. Hierbij is het betrachten van een beetje geduld beslist de moeite waard. En hé, het is ook eigenlijk vakantie!

Het gaat zoals voorgaande jaren, een dagtrip begint met een plan dat ongeveer in het eerste half uur strandt. De foto is gemaakt op de Nufenepas of: Passo della Novena (klinkt nog verder weg, vind je niet?). Het zou de eerste worden van een rondje over de Nufenen, Gotthard en Furka. Nog maar net het dal uit en in de eerste bocht zien we al een mooi beekje. Hup, d’r ff uit. Drie bochten verder, we gaan intussen flink omhoog, komen we deze scene tegen. Dus, nu ook de koffiepot uit de auto, even rondlopen en wachten op licht. We zijn halverwege de eerste pas en al twee uren onderweg. De hele tocht staat als een drie-uurs rit te boek. Ongeveer op pashoogte is het uitzicht ongelooflijk, dus hoog tijd voor een panoramafoto. Over de top komen we in een prachtig stroomdal terecht en passeren we All’Acqua. De zon begint al wat te zakken en het snelstomend riviertje is wel zeer uitnodigend, maar we moeten nog twee passen. De zuidkant van de ‘Gottardo’ heeft eigenlijk maar een punt waar je een beetje fatsoenlijk kan stoppen en is qua uitzicht nog niet eens zo geweldig (ja, je raakt snel verwend). Dan maar eten op de Gotthard, ook niet slecht. De Furka blijft mooi. Op de heenweg hebben we zoveel mogelijk passen gereden en de Furka was er een van. Nu hebben we wat langer tijd om te stoppen, zeker nu het licht over de glooingen scheert. Bij Hotel Belvedère breekt een ongelooflijke bui los (ja, kwam wéér van de Grimsel naar beneden) en met 30 km/uur rijden we weer het dal in.

Leeringh dezes: ga nog een keer! Ja, zeker nog een keer de Nufenen, voor het riviertje aan de andere kant. En laat die andere twee passen dan maar zitten.

Kadootje

Het is reeds 2 dagen zomer en we rijden door de sneeuw. Tenminste, op de Grimsel. De sneeuwgrens ligt ongeveer op 1800 meter en de Grimselpas is ongeveer 2160 meter. Dus behalve de snelheid, ook de buitentemperatuur in de gaten houden, want dit weer en ook nog vorst + zomerbandjes….. De weg is mooi schoongeveegd en de temperatuur blijft op 1 graad steken. Iedereen die ons tegemoet komt lacht nog vriendelijk, dus hup, over de bult!

Sneeuw komt uit wolken. Wolken hoog, wij hoog, wij in wolk. 100 meter zicht. Prachtige foto’s, nee dus. Totdat op de terugweg een grote windvlaag het dal schoonblaast en ons een blik gunt op de Furka. Met als lichtend middelpunt de Rhônegletscher (of wat er van overgebleven is). Yup, tetterend tegenlicht, dus met 2 stops verschil in Photomatix aangepast.

Opmaat

Nog een paar dagen en dan gaan we. De voorbereidingen zijn reeds in volle gang. Maxima, here we come! (Ehh, zo heet het chalet dat we gehuurd hebben.) Na vorig jaar de Pasterze gletscher bewonderd te hebben doen we er dit jaar weer een, deze keer wordt het de Aletch gletscher. Zwitserland dus.  Je weet wel, behoorlijk hoog in de bergen, knetterhard licht met een veel te hoog UV-gehalte. Zet je autobracketing maar aan! Dus, statief op je nek, draadontspanner steeds in de knoop, camera in de tas, uit de tas. De aangegeven wandeltijden worden met gemak vervijfvoudigd….  Wat kun je een lol hebben tijdens een wandeling van 1 kilometer!

Deze plaat is van de Pasterze. De tiet aan de horizon is de Johannisbirg. Ha, en het hele gebied is opgetuigd (het is een nationalpark) rondom de Grossglockner, dus die staat er lekker niet op. Dat ding hebben we slechts een keer gezien. Een puntje tussen alle andere puntjes (maar dan net een paar meter hoger!) dat bijna altijd in wolken gehuld is. Vanuit het bezoekerscentrum wijst iedereen naar die wolk en zegt dat het zo jammer is dat je de berg niet kan zien. Wel, de rest is wél te zien en vele malen mooier dan dat ene puntje. Zeker als je de moeite neemt om het wandelpad op te gaan (met 1 Km/uur dus) en eens kijkt waar het nu werkelijk om gaat.

Boot

Vandaag ben ik een dagje te varen geweest met wat foto-vrienden. Niet dat ik een bootje heb (oh, was dat maar zo) maar we waren op uitnodiging van Peter, schipper van de Aquarel, de Moby Dick en eigenaar van veeeel te lange telelenzen van het verkeerde merk 😉

We vertrokken uit  Lauwersoog en na wat rondgetuft te hebben over het Lauwersmeer zijn we nog een poosje buitengaats geweest. Even op écht water.  Net buiten de haven zien we opeens de Annie Jacoba Visser op ons afstormen. Een knikje naar Peter is genoeg om met de Aquarel een goede positie in te nemen zodat we eens wat spetterende KNRM-foto’s konden maken. Maar, jammer dan, eenmaal op geschikte afstand neemt de schipper gas terug en dobbert ons voorbij (wat eigenlijk ook wel chique is, vind ik). Dus, Peter, de brutale aap, bedenkt zich niet en roept over de marifoon de reddingboot op (wordt door de vuurtorenwachter van Schiermonnikoog van het kanaal geschopt) en vraagt de schipper (nu op een ander kanaal) nog een rondje voor de fotografen aan boord te maken.

En, cool als ze zijn, ging er naar ons een hand omhoog die vervolgens de gashendel eens flink naar voren duwde. Een rondje om de Aquarel. Wij aan het werk en zij lol! Het stampte en rolde flink maar alles bleef onder controle. En wat dan nog, de redding was nabij!

Al is het eigenlijk niet de bedoeling van deze blog, ik heb een album aangemaakt voor de kerels van de Annie Jacoba. Misschien leuk voor op jullie site! http://alexboerema.nl/portfolio/

How we borrow land from the sea

Ik vind het heel stoer om in mijn achtertuin dit landschap te mogen aanschouwen. Het is er altijd mooi. Het is redelijk moeilijk om aan anderen (vooral buitenlanders) uit te leggen waar dat rare grid van lage dammetjes in het water voor dient. Toen ik een foto publiceerde op ArtSIG moest ik wel een titel verzinnen die de lading een beetje dekte en voor dat ik het wist had ik een persoonlijk thema te pakken.

De serie is nog steeds ‘in progress’ en toch al te zien als gallery in mijn portfolio. Zien! Het is er prachtig!!!

https://alexboerema.nl/fotos/